Wibroterapia - reguluje metabolizm podobnie jak ćwiczenia
Wibroterapia działa korzystnie na metabolizm, od pobudzania metabolizmu u nieprzytomnych pacjentów intensywnej terapii, przez regulację metabolizmu insulinozależnego, metabolizmu kości, po zespół metaboliczny.
Jak to działa?
Wibroterapia wpływa na metabolizm podobnie jak aktywność fizyczna o umiarkowanej intensywności. M.in. zwiększa przepływ krwi, a co za tym idzie - natlenowanie i odżywienie tkanek. Obok działania na układ krążenia, również bezpośrednie oddziaływanie na układ nerwowo-mięśniowy, ma największe znaczenie w wywoływaniu korzystnych efektów wibroterapii na metabolizm.
Kiedy i dla kogo?
Wykazano bezpieczeństwo i skuteczność wibroterapii, porównywalną do stosowania aktywności fizycznej, w licznych schorzeniach z problemami metabolicznymi, jak cukrzyca typu 2, zespół metaboliczny, po menopauzie, a nawet u pacjentów oddziałów intensywnej terapii, gdzie za pomocą wibroterapii aktwizowano mięśnie u długo leżących pacjentów.
Skuteczność
Zabiegi z zastosowaniem wibracji terapeutycznych już po 5 tygodniach wywołują reakcje biologiczne, które poprawią parametry funkcjonalne w zespole metabolicznym bez ingerencji w parametry fizjologiczne.
del Pozo-Cruz B, Alfonso-Rosa RM, del Pozo-Cruz J, Sañudo B, Rogers ME. Effects of a 12-wk whole-body vibration based intervention to improve type 2 diabetes. Maturitas. 2014 Jan;77(1):52-8
Korzyści z wibroterapii
Brak efektów ubocznych
Działanie potwierdzone
przez naukowców i praktyków
Odczuwalne efekty
już od 1 zabiegu
Długotrwałe efekty dzięki systematycznemu korzystaniu
Wybierz odpowiedni produkt
Pomożemy Ci dobrać taki zestaw modułów, które
odpowiadają Twoim dolegliwościom.
Co to jest zespół metaboliczny?
Zespół metaboliczny to wspólnie występujące czynniki zagrożenia miażdżycą. Badanie WOBASZ przeprowadzone w latach 2003-2005 na reprezentatywnej grupie mieszkańców Polski wykazało, że zespół metaboliczny występuje u 5,8 mln mieszkańców Polski w wieku 20–74 lat. Najprostszym do zbadania czynnikiem ryzyka jest otyłość brzuszna. Przyjmuje się że obwód pasa powyżej 80 cm u kobiet i 94 cm u mężczyzn oraz BMI powyżej 30, jest warunkiem rozpoznania zespołu metabolicznego. Aby ostatecznie potwierdzić współdziałanie szkodliwych czynników, należy przeprowadzić badania biochemiczne, jak profil lipidowy i stężenie glukozy na czczo. Podniesiony poziom trójglicerydów, zbyt małe stężenie cholesterolu HDL i zbyt duże stężenie cholesterolu LDL oraz podniesiony poziom glukozy na czczo we krwi, to czynniki ryzyka. Dodatkowo czynnikiem zaliczanym do ryzyka powstania zespołu metabolicznego jest podniesione ciśnienie tętnicze krwi powyżej 130/ 85 mm Hg. Warunkiem ostatecznej diagnozy jest występowanie otyłości brzusznej, w połączeniu z dwoma z czterech pozostałych czynników ryzyka (wg. definicji International Diabetes Federation).
Insulinooporność
Zmniejszona reakcja komórek docelowych na insulinę z różnych powodów. Insulinooporność jest głównym czynnikiem patofizjologicznym zespołu metabolicznego, bardzo często połączona z otyłością. Insulinooporność sprzyja powstawaniu hiperglikemii doprowadzającej do cukrzycy typu 2. Otyłość brzuszna poprzedza powstanie insulinooporności i pozostałych elementów zespołu metabolicznego – hiperglikemii, zaburzeń metabolizmu lipidów, nadciśnienia tętniczego oraz innych czynników przyspieszających rozwój chorób sercowo-naczyniowych o podłożu miażdżycowym i cukrzycy typu 2.
Przyczyny zespołu metabolicznego
Wpływ stylu życia Przyczynami powstawania zespołu metabolicznego mogą być czynniki genetyczne, niedożywienie płodu, zaburzenia organogenezy, zwłaszcza tkanki tłuszczowej w trakcie życia płodowego. Jednak to czynniki środowiskowe (styl życia) doprowadzają do pełnego rozwoju tego schorzenia. Można więc powiedzieć, że objawy zespołu metabolicznego powstają wskutek interakcji nieprawidłowości genetycznych, zaburzeń rozwoju osobniczego w okresie płodowym i wczesnego dzieciństwa oraz wpływów cywilizacyjnych, sprzyjających otyłości brzusznej, insulinooporności, cukrzycy typu 2, dyslipidemii i nadciśnieniu tętniczemu. Wspólnym podłożem tych zaburzeń jest insulinooporność.
Leczenie zespołu metabolicznego treningiem wibracyjnym
Podstawowym elementem wykorzystywanym w prewencji i leczeniu zespołu metabolicznego jest modyfikacja stylu życia związana z aktywnością fizyczną i właściwym (zdrowym) odżywianiem. Wyniki metaanaliz wskazują, że ćwiczenia fizyczne (aerobowe, siłowe) zmniejszą poziom hemoglobiny glikowanej (HbA1c), poziom glukozy we krwi na czczo, dyslipidemię i ciśnienie tętnicze krwi. Alternatywną metodą wspomagającą leczenie zespołu metabolicznego jest trening wibracyjny całego ciała. Jest to stosunkowo nowa forma ćwiczeń biernych, przynosząca podobne efekty do ćwiczeń aktywnych o umiarkowanej intensywności, która okazała się skuteczna zarówno u osób zdrowych jak i osób z szeregiem zaburzeń chorobowych. Taki trening przydatny jest dla osób mało aktywnych sportowo przez całe życie lub osób z otyłością. Wykazano, że trening wibracyjny zajmuje mniej czasu niż ćwiczenia fizyczne (trening aerobowy lub oporowy), więc ta metoda treningowa może być bardzo dobrą alternatywą ćwiczeń fizycznych lub dobrym ich uzupełnieniem.