Wibroterapia - skuteczna w walce z chronicznym bólem
Wibroterapia działa przeciwbólowo, zarówno w przypadku bólu ostrego, jak i chronicznego.
Jak to działa?
Wibroterapia łagodzi ból poprzez kilka mechanizmów: stymuluje powierzchniowe i głęboko zlokalizowane receptory bólowe, długotrwale podnosząc próg bólu; usprawnia krążenie krwi i limfy; sprzyja łagodzeniu stanów zapalnych i poprawia gęstość mineralną kości. Ponadto drgania terapeutyczne rozluźniają mięśnie i zwalczają ich nadmierne napięcie oraz wzmacniają mięśnie, np. przykręgosłupowe, co jest szczególnie ważne w przypadku zmian zwyrodnieniowych.
Kiedy i dla kogo?
Wibroterapia może być bardzo wartościowym dopełnieniem terapii skierowanej przeciw bólowi chronicznemu, szczególnie może być bardzo dobrym przygotowaniem do ćwiczeń fizycznych, do których trudno podejść, odczuwając ból, a które są tak ważne w rehabilitacji po kontuzjach, czy w poprawie codzienności seniorów lub osób z nadwagą.
Skuteczność
W badaniach polskich naukowców odnotowano po sesjach wibroterapii zmniejszenie intensywności bólu o 50% w przypadku osób cierpiących na ból przewlekły i o 88% u osób z bólem ostrym. Osoby biorące udział w badaniu znacznie zmniejszyły ilość zażywanych środków przeciwbólowych (o 55% w przypadku pacjentów z bólem chronicznym) i zauważyły poprawę jakości życia.
Boucher JA, Abboud J, Nougarou F, Normand MC, Descarreaux M. The Effects of Vibration and Muscle Fatigue on Trunk Sensorimotor Control in Low Back Pain Patients. PLoS One. 2015 Aug 26;10(8):e0135838
Korzyści z wibroterapii
Brak efektów ubocznych
Działanie potwierdzone
przez naukowców i praktyków
Odczuwalne efekty
już od 1 zabiegu
Długotrwałe efekty dzięki systematycznemu korzystaniu
Wybierz odpowiedni produkt
Pomożemy Ci dobrać taki zestaw modułów, które
odpowiadają Twoim dolegliwościom.
Najczęstsze przyczyny bólu przewlekłego
Szacuje się, że na ból przewlekły może cierpieć ok. 20% populacji, z czego najwięcej osób skarży się na chroniczne bóle głowy, krzyża, stawów oraz karku. Ze względu na pochodzenie ból przewlekły można podzielić na: ból kostno-stawowy (towarzyszący np. osteoporozie czy chorobom reumatycznym); ból mięśniowy (często związany z fibromialgią, ale może być efektem innych chorób, np. boreliozy - ból mięśniowo-stawowy); ból pochodzenia “nerwowego” (zwłaszcza odkręgosłupowy, gdy struktury kręgosłupa uciskają na nerwy, nerwobóle, neuropatie, np. cukrzycowa czy po półpaścu); ból głowy pierwotny (inaczej samoistny, jak np. migrena czy napięciowe bóle głowy i ból wtórny, wywołany różnego rodzaju chorobami – w przypadku samoistnego bólu głowy jego pochodzenie jest zazwyczaj trudne do ustalenia); ból nowotworowy; ból nieswoisty (którego przyczyny pozostają nieznane). Ból przewlekły może być następstwem urazu, zmian zwyrodnieniowych, może towarzyszyć różnego rodzaju chorobom. Bywa też tak, że przez wiele lat nie można znaleźć jego przyczyny lub pochodzenie bólu jest złożone (wynika on z wielu różnych czynników). W takich sytuacjach najtrudniej go leczyć, ale warto oczywiście próbować różnych dostępnych metod diagnostycznych i terapeutyczych.
Najczęstsze rodzaje bólu przewlekłego
Dziś uważa się, że najczęściej występującym rodzajem bólu są tzw. napięciowe bóle głowy. Ocenia się, że w ciągu roku aż 80% Europejczyków cierpi na taką dolegliwość. Jednak główną przyczyną niezdolności do pracy Europejczyków jest ból dolnego odcinka kręgosłupa, tzw. odcinka lędźwiowo-krzyżowego. Około 90% ludzi cierpi na ból nieswoisty, związany z przeciążeniem różnych struktur tworzących kręgosłup, natomiast nie można przypisać mu konkretnej przyczyny. Najsilniej odczuwany jest w dolnej części kręgosłupa, ale zdarza się, że promieniuje od strony zewnętrznej uda aż do kolana. Najbardziej bolesny jest ból wywołany zespołem korzeniowym lub zwężeniem kanału kręgowego.
Reakcje organizmu na ból przewlekły
W ciele osoby cierpiącej na ból przewlekły dochodzi do wielu zmian i obejmują one zarówno aspekty fizyczne, jak i psychiczne. Odczuwalną reakcją jest wzmożone napięcie mięśni w miejscu objętym bólem. W przypadku przewlekłego bólu lędźwi z czasem może dochodzić nawet do skrzywień kręgosłupa, które wynikają właśnie z nadmiernego napięcia mięśni. Ból przewlekły wpływa także na struktury i funkcje mózgu. Osoby cierpiące na ten rodzaj bólu dosyć często doświadczają zaburzeń pamięci i koncentracji uwagi, mają problemy z zasypianiem, może towarzyszyć im bezsenność. Ból przewlekły bardzo często wiąże się z depresją. Ponadto osoby chore doświadczają wielu negatywnych emocji: począwszy od lęku, przez irytację, do gniewu. Takie emocje są jak najbardziej zrozumiałe w sytuacji, gdy ktoś cierpi, nie zna przyczyny bólu, a kolejne wizyty u specjalisty i wdrażane leczenie nie przynoszą ulgi (lub tylko chwilową). Mogą one być destrukcyjne zarówno dla chorego, jak i jego rodziny, dlatego w przypadku bólu przewlekłego ważna jest też pomoc psychologiczna.
Leczenie bólu przewlekłego – podejście wielokierunkowe
Gdy doświadczamy bólu, to zazwyczaj niemal automatycznie sięgamy po leki przeciwbólowe dostępne bez recepty. O ile dosyć dobrze mogą one radzić sobie z bólem ostrym, to w przypadku bólu przewlekłego są znacznie mniej skuteczne lub wręcz nieskuteczne (jeśli nie mogą “odnaleźć źródła bólu”, to nie przynoszą ulgi). W dodatku żadnych tych środków nie powinno się zażywać dłużej niż 2 tygodnie. Zawsze odradzamy stosowanie leków przeciwbólowych na własną rękę – jeśli farmakologia ma być częścią leczenia bólu przewlekłego, to powinno się to odbywać tylko i wyłącznie pod kontrolą lekarza prowadzącego. Przedstawienie schematu leczenia bólu przewlekłego jest właściwie niemożliwe, ponieważ metody powinny być dobierane indywidualnie. Ponadto leczenie bólu przewlekłego ma charakter wielokierunkowy lub wręcz holistyczny i obejmuje wiele różnych terapii, często stosowanych łącznie. Zaliczamy do nich: farmakoterapię, fizjoterapię i fizykoterapię (zabiegi fizykalne, jak np. elektroterapia, leczenie ciepłem lub zimnem, wibroterapia), blokady terapeutyczne (nerwów obwodowych oraz układu współczulnego), leczenie chirurgiczne, stosowane najczęściej wtedy, gdy jakieś struktury uciskają na nerwy, leczenie psychologiczne (głównie terapia poznawczo-behawioralna). Jeśli znana jest przyczyna bólu przewlekłego, to pierwszym krokiem jest próba wyleczenia danej dolegliwości. Nie zawsze jest to możliwe, w przypadku wielu chorób można jedynie hamować ich rozwój. Dotyczy to np. reumatoidalnego zapalenia stawów czy chorób zwyrodnieniowych. Jeśli przyczyny bólu pozostają nieznane, to lekarz skupia się na leczeniu bólu i poprawie jakości życia chorego. Specjaliści już od lat podkreślają wagę niefarmakologicznych metod leczenia bólu przewlekłego, zwłaszcza fizjoterapii i rehabilitacji. Nie mniej ważne okazują się ćwiczenia fizyczne pod okiem instruktora (kinezyterapia). Oczywiście są one wykonywane wtedy, gdy ból przynajmniej częściowo zostanie uśmierzony. Podejście fizjo- i fizykoterapeutyczne ma przynajmniej kilka celów głównych: działanie przeciwbólowe (w zależności od umiejscowienia i pochodzenia bólu mogą to być zabiegi elektroterapii, krioterapii, ciepłolecznictwa czy wibroterapii); działanie wzmacniające i/ lub rozluźniające mięśnie (wzmacnianie mięśni jest szczególnie ważne w przypadku bólu odkręgosłupowego czy bólu stawów - lepsza stabilizacja chroni struktury przed degradacją - z kolei rozluźnianie nadmiernie spiętych mięśni z jednej strony może zmniejszyć odczucia bólowe, a z drugiej – przeciwdziała zmianom, które mogą być powodowane przez przyjmowanie “postawy bólowej” - np. pochylenie ciała do przodu przy bólach w odcinku lędźwiowym kręgosłupa); poprawa jakości życia (wszyscy wiemy o tym, jak ważna jest aktywność fizyczna dla zdrowia fizycznego i psychicznego, niestety dla osoby cierpiącej na ból przewlekły wykonanie choćby najprostszych ćwiczeń jest często wręcz niewyobrażalne - w takiej sytuacji z pomocą może przyjść fizjoterapeuta, a satysfakcja ze wspólnie wykonanych ćwiczeń na pewno wpłynie na polepszenie samopoczucia psychicznego i być może zmotywuje do podejmowania kolejnych wyzwań, które w danej chwili wydają się niemożliwe). O bólu przewlekłym mówi się, że staje się on dla osoby chorej cierpieniem. W efekcie może prowadzić do depresji, izolacji społecznej, “zamykania się w bólu”. To jeszcze bardziej utrudnia leczenie. Dlatego tak ważne jest, by korzystać z pomocy psychologicznej, dzięki której można zrozumieć odczuwane emocje, oswoić lęki, nauczyć się radzić sobie z bólem, opanować stres i otworzyć na innych, w tym – najbliższych członków rodziny.